اساس آئين وهابيت را دو چيز تشكيل مي‌دهد:
1- هدم و نابودي آثار رسالت و اصالتهاي باقي مانده از دوران پيامبر(ص) و صحابه و تابعان، به گونه‌اي كه چيز ملموس از آن زمان باقي نماند، و همه اين كارها را در پوشش «توحيد» و مبارزة با «شرك» انجام مي‌دهند. از اين جهت كليه قبور متعلق به صحابه و عترت پيامبر و تابعان و علما و شخصيتهاي اسلامي را نابود كرده و با خاك يكسان مي‌كنند. و اگر از مسلمانان جهان نمي‌ترسيدند، قبر پيامبر را نيز ويران كرده و به صورت مصلي درمي‌آوردند.
در اثر اين «تز» نامعقول، قبور ائمه شيعه و عموي پيامبر(ص)، و قبر عبدالله پدر آن حضرت و قبور كليه صحابه در بقيع ويران گرديد، و به صورت تل خاكي درآمد، روشن است كه استعمار ملتي كه گذشته خود را فراموش كند، بسيار سهل و آسان مي‌باشد.
امروزه براي بسياري از مسيحيان غرب، وجود مسيح مريم و حواريون او به صورت يك افسانه تاريخي درآمده و در اصل وجود چنين شخصي با تمام خصوصياتي كه دارد، شك و ترديد دارند، چرا كه اثر ملموسي از مسيح و ياران او درست نيست. اگر خداي نكرده، اصالتهاي اسلامي دستخوش چنين ناجوانمردي شود، راه براي انكار اصل وجود پيامبر اسلام و ياران او آسان خواهد بود.
2- پائين آوردن مقام و موقعيت شخصيتهاي الهي از پيامبران و اولياء در حال حيات و ممات، بعنوان اينكه آنان تنها بازگو كنندگان دستورات الهي بودند، و رسالت آنها در اين قسمت با مرگ آنان پايان يافته و تفاوت چنداني با امت خود ندارند.
اين دو اصل، دو پي‌آمد بسيار ناگوار داشت.
الف: آئين اسلام به صورت يك آئين خشك معرفي شد كه هر نوع حركت و تحول، رنگ و شرك و دوگانه پرستي به خود گرفت، به گونه‌اي كه احترام آموزگاران الهي به صورت برگزاري يادواره نيز شرك اعلام گرديد. گوئي بايد ارتباط بشر با گلهاي سر سبد آفرينش قطع شود، و از اسلام جز كتاب، و احاديث (كذايي) چيزي باقي نماند.
ب: ايجاد تفرقه در ميان مسلمين، به گونه‌اي كه جهان تسنن دچار تفرقه شد و جنگهاي خونيني به راه افتاد، بيشتر دانشمندان بزرگ مصر و عراق و شام و لبنان در اين سه قرن، پاسي از وقت خود را صرف نقد اين مسلك نمودند.
اساس آئين وهابيت همان دو اصل است و ديگر عقائد آنان روي اين دو اصل استوار است مانند:
1- تحريم ساختن سقف و سايبان روي قبور.
2- تحريم گزاردن نماز در مشاهد مشرفه.
3- تحريم مسافرت براي زيارت پيامبر اسلام و ديگر اولياء نيكان.
4- تحريم توسل به اولياء الهي پس از ممات.
5- تحريم تبرك و استشفاء.
6- تحريم درخواست شفاعت از شافعان واقعي.
7- تحريم برگزاري يادواره پيامبران و اولياء الهي.
8- تحريم سوگند به غير خدا.
9- تحريم نذر بر اولياء الهي.
گوئي اسلام حكمي جز تحريم، و دعوتي جز مبارزه با فطرت انسان نداشته و انسان از چپ و راست پيوسته بايد، الفاظ «شرك»، «حرام»، «ممنوع» را بشنود.